Brot eða mistök, ásetningur eða óhapp

Hannes Hólmsteinn hefur umbreyst í hinn mannlega og bljúga prófessor, sem horfir fram á að taka upp breytt og betra líf. Það er vel. Mikilvægt að við losnum undan hinum hrokafulla valdstíl íslenskra stjórnmála, sem að Hannes Hólmsteinn og Davíð Oddson hafa verið tákn fyrir. Hann telur sig hafa orðið að liði við að gera íslenskt samfélag opnar og frjálsara. En einmitt með því að taka niður trúboðskennda Friedman frontinn innleiðir hann opnara og frjálsara samskipti. Það voru einmitt slíkir eiginleikar stjórnmálamanns sem þjóðin kunni að meta við Steingrím Hermannsson fyrrum forsætisráðherra. Að vera hreinn og beinn.

Það er þó til umhugsunar hvaða hugtök Hannes Hólmsteinn notar í viðtölum. Hann hamrar á því að hann hafi "gert mistök", að hann muni "læra af mistökunum" Þetta minnir á þingmanninn sem lenti í því óláni að gera "tæknileg mistök". Hann líkir því saman að Halldór Laxnes hafi notað sögusagnir af fólki sem efnivið í frásagnir sínar. Það er vissulega rétt. Man t.d. eftir því að 1985 þegar ég þvældist um slóðir Vestur-Íslendinga að þá var á elliheimilinu Betel á Gimli maður sem hét Eddi Gíslason og vissi um nöfn og atvik öll í smásögunni Nýja Ísland. En á slíkum munnmælasögum ríkir engin höfundarréttur og nóbelskálædið gefur þeim aukið líf og krydd. Umbreytir þeim í skáldsögu.

Hannes Hólmsteinn vann undir formerkjum fræðilegrar úttektar á æviferli Halldórs Laxness, ekki að umbreyta sögum af lífshlaupi hans í skáldsögu. Þarna er mikill munur. Í seinna tilvikinu má það vera öllum ljóst að þegar texti frá fjórtán höfundum er notaður að þá þarf að sundurgreina hvað kemur frá hverjum. Ekki er hægt að mynda út frá því nýja samfellu og láta sem að hún sé eigin sköpun. Það er ritstuldur og lögbrot. Langafi minn skrifaði um herferðir víkinga mikið fræðirit, þar sem að eru tilvitnanir í heimildir á eftir hverri setningu. Þetta var fyrir rúmum hundrað árum. Því halda skýringar Hannesar ekki vatni, að breytingar hafi orðið á lögum eða að um einhverja nýstárlega túlkun Hæstaréttar á höfundarrétti sé að ræða.

Hvort sem að gjörningurinn er ásetningur eða óhapp er hann ekki í anda almennra og alþjóðlegra viðmiða um fræðimennsku. Þar liggur kjarninn í þeim vanda sem málið skapar fyrir Háskóla Íslands og trúverðugleika hans.

Athugasemdir

[Guðjón Sigþór Jensson, 9.4.2008 kl. 13:59]

Sæll Gunnlaugur

Var Jón Jónsson sem ritaði doðrantinn Víkingaferðir og kom út 1915 að mig minnir, langafi þinn? Þegar eg las þá bók á sínum tíma fyrir um 30 árum undraðist eg áræði hans og dirfsku að ráðast í þetta stórvirki svo fjarri öllum bókasöfnum. En hann hefur haft nokkur góð rit og útgáfu af Íslendingasögunum undir höndum, væntanlega þekkta alþýðuútgáfu Sigurðar Kristjánssonar.

Nú þarfu endilega að setjast niður og rita stóran doðrant um ránsferðir ríkisvaldsins gegn landeigendum á Íslandi. Ef þig kippir rétt í kynið hefurðu alla kosti að ná góðum árangri að leiðrétta þau miklu mistök og ranglæti sem þetta sama ríkisvald hefur sýnt landeigendum á Íslandi. Taktu Hannes ekki til fyrirmyndar því í vandaðri og góðri fræðimennsku eru skáldaleyfi ekki veitt þó svo að Hannes á Horninu telji að svo sé.

Upp með pennan og láttu frá þér fara barátturit íslensks landeigenda gegn ranglæti ríkisvaldisins á 21. öld á Íslandi!

Mosi 

[Gunnlaugur B Ólafsson, 9.4.2008 kl. 14:20]

Heill og sæll Guðjón

Umræddur Jón var síðasti klerkur á Stafafelli og keypti jörðina af ríkinu 1912. Það er merkilegt til þess að hugsa að þegar hann er að velta fyrir sér hinu og þessu um réttmæti sinna upplýsinga um herferðir víkinga fyrir þúsund árum, þá var Sigfús Jónsson að hlaupa uppi lömb í Víðidal. Fólk að velta því fyrir sér á hjáleigunum hvort það myndi rigna ofan í heyin.

        Þakka hvatningu og bestu kveðjur,