Sakna selhreifa en hákarl er óætur

Á þessum tíma árs hámar landinn í sig úldin eða misjafnlega geðfelldan mat. Líkt og við skötuátið á Þorláksmessu telst það til hetjudáðar að koma ofan í sig vel rotnuðum líkamsleifum hákarls. Það hlítur að vera eitthvað að skynfærum fólks sem finnst hákarl eða skata vera góður matur. Innarlega á tungunni nemum við beiskt bragð og líka einkenni úldinnna eða eitraðra matvælia. Flestum er það eiginlegt að snúa af leið þegar slíkur matur er kominn innarlega í munnholið og skirpa leifunum út úr sér.

En á Íslandi er sá siður að bíta á jaxlinn og rembast við að koma þessu ofan í sig og verða meiri maður á eftir. En í raun er þetta jafn vitlaust og að halda hendinni á heitri eldavélarhellunni eða að leika sér að því að snerta strenginn á rafmagnsgirðingu. Einhver þrá eftir kvalalosta. Það er nú þó hitt og þetta sem mér þykir ágætt af þorramat og í heildina er þetta hinn besti siður. Til dæmis næ ég að upplifa kikkið úr því að fá skot af ísköldu brenivíni. Finna uppvakningu og upptendrun alls búksins, þegar óþverrinn hríslast um mann. Fékk meðfylgjandi mynd lánaða af vefnum.

En eitt er það sem ég sakna sérstaklega úr hinu dýrslega hlaðborði. Það eru súrsaðir selhreifar. Þeir eru sérstakt lostæti. Ólst upp við að drjúgan hluta úr árinu væri til tunna af því góðmeti. Þar var langbestur dindillinn af selnum. Hann er svo feitur og góður súrsaður. Skítt með staðsetninguna og hlutverk hans á skepnunni. Svo minna hreyfarnir á hendur og putta. Þessu smjattaði maður á sem barn líkt og ungviðið nú á kjúklingaleggjum og brauðstöngum. 

Annaðkvöld stendur til að fara með og hitta á vinafólk í Hlégarði. Þar verður haldið Þorrablót dalbúa. Fyrir utan að treysta á að þar verði skemmtilegt samsafn af frumlegu og furðulegu fólki að þá má gera ráð fyrir að í kjölfarið verði þriggja til fjögurra skyrtna ball. Því þar verða Sigtryggur Bogomil Font ásamt Flís.

Athugasemdir

[Gunnlaugur B Ólafsson, 1.2.2008 kl. 23:23]

Já, Þrymur sumar þjóðir borða hunda og lóur, en held það hafi fáir þann sið að borða úldin matv´æli eða hálfrotnuð

[Gunnlaugur B Ólafsson, 1.2.2008 kl. 23:35]

Sæll Runólfur ég ætlaði að reyna að viðhalda verkun á selhreyfum hérna í Mosó þar sem ég bjó í raðhúsahverfi. Kom með eina 40-60 fingur og tær af selum´úr Vigrinni og raðaði þeim upp á stöng á bílaplaninu og byrjaði að svíða. Konu minni fannst þetta alls ekki passandi iðja og hef ég því algjörlega látið af henni og borða bara brauðstangir í staðinn. 

[Edda (IP-tala skráð) 2.2.2008 kl. 03:34]

Strakar - thetta fer allt eftir uppeldinu.....  Eg er ad sum part ad vestan: elska skotu og hakarl, sum part ad austan: elska nyjar og sursadar selshreifar og reyndar allt annad af selnum lika, thannig ad thad er ekkert haegt ad daema eitt eda neitt oaetilegra en annad - er thad nokkud? K.kv. E.

[Þorkell Sigurjónsson, 2.2.2008 kl. 13:50]

Ef þú borðar ekki hákarl, kanntu ekki gott að meta.

[Brjánn Guðjónsson, 2.2.2008 kl. 14:53]

skiljanlegt að fólk hafi þurft að éta súran mat í gamla daga. hvað er þetta þó með eistun og selshreyfana? ekki veit ég hvort slíkt var einnig étið ferskt, áður fyrr. í dag tíðkast það þó ekki, hér á landi allavega, að borða svo 'furðulegan' mat. nema...þegar fólk missir sig í þessa þorrablótaáráttu. þá dugar ekki bara að éta skemmdan mat, heldur skal hann vera sem furðulegastur líka! selshreyfar og eistu.

sounds a bit kinky to me

[Ari Guðmar Hallgrímsson, 2.2.2008 kl. 16:06]

Mér finnst alltaf jafn furðulegt þegar fólk sem alið er upp við kæliskápa og allskonar niðursoðinn og frosinn  mat afgreiðir gamlar geymslu og verkunar aðferðir sem hafa reynst vel í gegnum aldirnar,sem skemmdann og úldinn.

Ég er sammála því sem Edda segir hér fyrir ofan, að matarhefðir hafa að nokkru leyti mótast af landshlutum, þannig að  þetta ekki allt matur þegar upp er staðið.

Ég er alin upp við Hákarl,siginn fisk,og alskonar súrmat, annað sjófang svo sem fugl og Selur var ekki á mínum matseðli í æsku, mér finnst þetta ekki matur handa hundum hvað þá meir, en það er mín skoðun og hvarflar ekki að mér að fordæma þennan mat eð þá sem neyta hans.

Kveðja 

[Nöldrarinn (IP-tala skráð) 2.2.2008 kl. 16:33]

Súrsun matvæla var örvæntingarfull aðferð soltinnar og hrakinnar þjóðar til að geyma próteinfæði yfir árstíma, þegar ekkert eða lítið af slíku var að hafa á landi, sem var í raun óbyggilegt fyrir sjálfsþurftarbúskap. Lifðu af þessu, jú sumir gerðu það, en aðrir ekki. Nú á tímum listeríusýkinga og annarra slíkra á alls ekki að nota þessa verkun á matvælum. Að maður tali nú ekki um hlaðborðamenninguna þar sem fólk er káfandi á matnum illa þvegnum höndum. Ekki er hangiketið betra, reykt við hitastig sem hentar öllum örverugróðri afskaplega vel til tímgunar við þurrkaðan dýrasaur sem eldsneyti. Ja, svei. Sigurði form. Húseigendafélagsins tókst með bráðsnjallri grein á jólaföstunni að ganga þannig frá skötuátinu að það verður vonandi ekki nema svipur hjá sjón að ári. Sömu leið þyrfti svokallaður þorramatur að fara, það er skömm og svívirða að tala um þetta sem mannamat.

[magni (IP-tala skráð) 2.2.2008 kl. 16:38]

Er þá ekki jafnmikil brenglun í þínum skynfærum þar sem þú borðar súrsaðar selshreyfar og hjá okkur hinum sem neytum hákarls og annarrs matar, dæmdu ekki fjöldann eftir einum gúnguhættti. Þú ert í mannrækt, segist allavega vera það, leyfðu þá öðrum að hafa sitt í friði og það sem þeir kunna að meta, það er ágæt regla til lífssýnar og þér framvegis til eftirbreytni

[Hrönn Sigurðardóttir, 2.2.2008 kl. 19:18]

"borða bara brauðstangir í staðinn......"  Mikið skil ég konuna þína vel!

[Bjarni Harðarson, 2.2.2008 kl. 20:30]

sem sálfræðingur áttu að vita gamli vin að brenglanir og sjálfspyntingar eru eðlilegur hluti af heilbrigðu menningarlífi. sjálfur get ég étið allan þorramat og þykir sumt lostæti - allt nema hákarlinn. vinir mínir í hreppunum segja að ef þetta spyrjist út sé útilokað að ég haldi þingsætinu svo þú ferð vel með þetta leyndarmál. selhreifa hefi ég einu sinni étið og þeir eru ekki slæmir á bragðið en minna óþægilega mikið á barnshendur svo athugandi er hvort að það sé ekki ofan í allt annað dulinn kannibalismi að sakna þessa...

[Árni Gunnarsson, 2.2.2008 kl. 22:46]

Hvað átti fólk til bragðs að taka á þeim öldum þegar salt var munaðarvara og löngum ófáanlegt? Þær verkunaraðferðir sem hér eru umræðuefni fylgdu þjóðinni kynslóð fram af kynslóð og margt er enn í fullu gildi.

Ekki er mér nein launung á því að flest af þorramatnum flokka ég undir sælgæti. Þó borða ég ekki selshreifa né bringukolla af því mér hugnast ekki mikil fita.

En í ferðabókum eftir landkönnuðinn Peter Freuchen má finna ýmsar góðar "mataruppskriftir" frá nágrönnum okkar á Grænlandi.

Ekki fæ ég nú svosem neitt vatn í munninn við tilhugsunina um þá fæðu.

[Gunnlaugur B Ólafsson, 3.2.2008 kl. 11:52]

Nú er sunnudagsmorgun og allskyns leifar eftir súrt og sætt af Þorrablóti Dalbúa á sinni leið í gegnum meltingarganginn. Auðvitað var ég eins og hálfgerð kerling gagnvart hákarlinum, en að hinu leyti var kannibalismi að éta hausa og punga af náfrændum okkar úr dýraríkinu.

Ég mun fylgja ráðum félaga Bjarna og halda andúð minni á hákarli leyndri. Sé að sumir verða sárir. En ef einhver veit um súran dindil af selhreifum (ekki komið af hreyfing?) sem væri falur, þá yrði ég kátur  ..